Nakatagpo ako ng kapayapaan hindi sa pagsasakop kundi sa tahimik na paghahatak sa dagat. Ang bawat hikbi ay ritwal—hindi laban, kundi pagpapakita ng kahalayan sa tibok at hangin.

Nakatagpo ako sa tahimik na ritwal ng pangingisda sa maliit na bangka sa gabi. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa pakikinig sa alon, at pag-alala sa bawat hulog. Ito ay meditasyon, hindi laro.

Nakita kong ang paghuhukay ay hindi paglalaro, kundi isang ritwal ng katahimikan. Sa bawat pagsisilang, dinidinig ko ang dagat—hindi ang tangkap. Ito ay pag-ibig sa tahimik na galaw.

Hindi ito tungkol sa panan o pera, kundi sa tahimik na kaligayahan ng isang bata sa gitna ng gabi, habang ang dagat ay nagsasalita. Ang pangingisda ay ritwal—hindi karera.

Hindi lang tungkol sa pagsasakop ng isda—kundi sa katahimikan, pag-antay, at pagpapahalaga sa bawat alon. Sa kahaliman ng tubig at galaw ng corals, natutunan ko ang kasiyahan sa pagtitiis, hindi sa tagumpay.

Sa gitna ng gabi, naging ritwal ang pangingisda sa isang maliit na bangka—hindi tungkol sa tagumpay, kundi sa katahimikan, hininga, at kasiyahan na dinala ng bawat alon.

Ang tunay na kasiyahan sa pangingisda ay nasa katahimikan, hindi sa panalo. Sa bawat paghagod, naririto ang pagpapakita ng kaligayahan—hindi laro, kundi ritwal na pagtitiis.

Nakita ko ang kasiyahan sa gitna ng gabi, nang walang tao. Hindi ito para sa pera o karangalan—kundi para sa kapayapaan sa paghinga sa pagitan ng mga algorithm at liwan ng dagat.

Isang mahinahon na ritwal sa gabi sa ilalim ng dagat—hindi tungkol sa tagumpay, kundi sa pag-asa, pagtitiyaga, at siningaw ng kaligayahan. Tumutok sa bawat hulma bilang dasal.