Isang pasalaysay mula sa isang manunulat na nagsilbi sa Chicago—natutunan kong ang tunay na paglalaya ay hindi ang pag-iwas sa katotohan, kundi ang pagtatalik sa tahimik na alon nito. Narito, ang bawat puso ay ritmo, hindi puntos.

Nung ako'y lumaki sa ilalim ng gabi sa Chicago, natanto kong ang pangingisda ay hindi laro—kundi usap sa pag-iisa. Sa mundo ng digital na reel at RTP, hindi namin hahanap ang tagumpay, kundi ang kapayapaan.

Sa tahimik na sulok ng aking kaluluwa, hinihintay ko ang mensahe na hindi dumadating. Hindi ito tungkol sa pagtatagumpay—kundi sa pag-alala sa kahalagahan ng tahimik.

Nagtuwa akong isda sa kahalayan nang walang telepono—hindi pag-asa, kundi pagsisigla. Sa gabi, ang dagat ay nagsasalita sa paraan na nagpapakababa ng kaluluwa.

Nakita ng isang mahinhing bata ang kasiyahan sa gitna ng gabi—hindi para sa panalong, kundi para sa tahimik na ritwal sa pagkakaugnayan. Ito ay hindi laro, kundi tala ng liwan sa digiral dagat.

Hindi tungkol sa puntos o talo—kundi sa tahimik na pagtingin sa pagitan ng gabi at umaga. Ibinuo ko ang isang santuaryo kung saan ang ritmo ay nagtutulungan sa pag-iisip, hindi sa paglalaro.

Hindi ito tungkol sa paghahanap ng kasiyahan—kundi sa pagkatuparan sa gitna ng mga alon. Sa kalaliman ng digito, natuklasan kong ang paglalaro ay tahanan, hindi pagtakas.

Sa gitna ng gabi, naging ritwal ang pangingisda sa isang maliit na bangka—hindi tungkol sa tagumpay, kundi sa katahimikan, hininga, at kasiyahan na dinala ng bawat alon.

Nakita ko ang kasiyahan sa gitna ng gabi, nang walang tao. Hindi ito para sa pera o karangalan—kundi para sa kapayapaan sa paghinga sa pagitan ng mga algorithm at liwan ng dagat.