Natuto akong huminga sa ilalim ng dagat habang iniharap ko ang pagsisikat bilang ritwal—hindi pagkakamit, kundi pagtitiyaga, sayaw sa alon, at pagtutol sa takwil. Ito ay siningil na siningil.

Nakararanas ko ang pagsiklot bilang ritwal—hindi laban, kundi pagpapakita ng kapayapaan sa ilalim ng gabi. Sa bawat hulog, natutunan kong ang tunay na tagumpay ay nasa katahimikan, hindi sa bilang.

Mula sa isang bawat na pangingisda, natutunan kong ang talino ay nasa pagtitiis at pagpapakita—hindi sa panalo. Ang dagat ay hindi laro, kundi dasal na nagpapakiusap sa puso.

Hindi ito tungkol sa luck o pagsikat—kundi sa malalim na karanasan ng bawat laro. Nauunawaan natin ang himig ng neon at ang galaw ng kuwento na nagtuturo kung paano makakamtan ang tunay na tagumpay.

Hindi ito karaniwang pangingisda—ito ay isang sayaw sa pagitan ng alon at oras. Narito ang magic na pinag-iisipan ng bawat hulmok, bawat daliri, at bawat tiyak na may kahulugan.

Hindi ito tungkol sa luck—kundi sa ritmo, pag-unawa, at kahusayan. Alam mo na ang bawat alon ay may mensahe; ang pangingisda ay isang malalim na ritwal ng pag-asa.

Si Kairo, isang designer mula sa Auckland, nagpalit ng pangingisda sa isang makabuluhang ritwal. Hindi ito tungkol sa tama—kundi sa ritmo, kulay, at mapagpapasya. Bawat 20-minutong sesyon ay isang brushstroke ng kaluluwa.

Hindi ito tungkol sa paghuhuli ng isda—kundi sa pakikinig sa puso ng dagat. Isang ritwal na pagpapahinga, nagmula sa Bali at Kyoto, kung saan ang bawat sulyap ay may kaluluwa.

Kapag tumigil ang spin, hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa paghinga sa gitna ng gabi, sa ilaw ng dagat, at sa bawat scroll na nagdudulot ng kalungkutan. Narito ang takbo ng puso, hindi ng numero.