Noong bata ako sa Brooklyn, nagbago ako ang paglalay sa isang pindot—hindi tungkol sa tama, kundi sa ritmo, pagsasakop, at tapat na pagpili. Ang dagat ay hindi nagpapasiwala; ikaw ang humahaw.

Hindi tungkol sa tagumpay kundi sa katahimikan—noong isinagawa ko ang pangingisda bilang ritwal ng kaluluwa. Sa bawat hulog, isang tula; sa bawat isda, isang alaala. Hanapin mo ang himig, hindi ang pera.

Nagbago ang pangingisda mula sa simpleng gawain sa isang malalim na ritwal ng pag-asa, pagtitiyaga, at kahulugan. Hindi ito tungkol sa tangkap ng pera—kundi sa tahimik na kasiyahan sa dagat.

Nakakita ko ang kahulugan ng pagpapalaya sa gitna ng gabi—hindi para sa panalo, kundi para sa katahimikan na dinala ng alon. Isang ritwal na nagbubuklod ng kaluluwa.

Isang nagmula sa Chicago na may tagpuan ng African at Irish, natuto akong magsisikat sa pangingisda—hindi para manalo, kundi para marinig ang katahimikan. Sa gabi, ang bawat hulog ay isang whisperr sa dagat: hindi tungkol sa panalo, kundi sa pakikinig.

Hindi ito tungkol sa paghuhuli ng isda—kundi sa pakikinig sa puso ng dagat. Isang ritwal na pagpapahinga, nagmula sa Bali at Kyoto, kung saan ang bawat sulyap ay may kaluluwa.

Hindi lang ito pagmamali ng isda—kundi isang sayaw ng kalikasan, ritwal, at kasiyahan na pinagsasama ng puso. Tinitingnan namin ang dagat bilang isang kanta na pinaglalakbay ng bawat hininga.

Napag-iisip ko na ang pagsasagwan ay hindi tungkol sa pagkuha ng isda—kundi sa pakikinig sa tahimik na pulso ng dagat. Ito ang aking ritwal: tahimik, may layunin, at malalim na pagmamalay.

Hindi lang tungkol sa pagsasakop ng isda—kundi sa katahimikan, pag-antay, at pagpapahalaga sa bawat alon. Sa kahaliman ng tubig at galaw ng corals, natutunan ko ang kasiyahan sa pagtitiis, hindi sa tagumpay.