Noong sumabog ang aking inspirasyon, ginawian ko ang mga laro bilang dasal—bawat hulmok ay naging paghinga. Hindi tungkol sa panalo, kundi sa kapayapaan sa ilalim ng dagat.

Noong bata ako sa Brooklyn, nagbago ako ang paglalay sa isang pindot—hindi tungkol sa tama, kundi sa ritmo, pagsasakop, at tapat na pagpili. Ang dagat ay hindi nagpapasiwala; ikaw ang humahaw.

Isang paglalakbay sa kahulugan ng laro—hindi pagtatalo, kundi pagbabalik sa sarili. Pinagsasama namin ang tahimik, malalim na karanasan ng mga manlalaro na naghihintay sa tunay na kahulugan, hindi sa dopamin.

Nag-isip ako na ang pangingisda ay simpleng gawain—hanggang sa unawa kong makinig sa katahimikan ng baha. Ito ay hindi tungkol sa tagumpay, kundi sa pagkakasaligan ng kaluluwa sa gitna ng gabi.

Noong nagsimula ako bilang bata, tinitingin ko ang dagat habang umuulan. Sa Chicago, sinulay ko ang mga pangarap sa beton. Pero dito sa Aotearoa, tinuruan ako ng pagkikin—hindi lang hula, kundi pagpapakita ng kaluluwa sa bawat alon.

Sa bawat alon at liwan, ang larong Starlight ay hindi tungkol sa panan—kundi sa pagkakita. Dito, bawat hininga ay kuwento, bawat galaw ay pagsisikap na marinig. Ito ang tunay na kaligiran.

Natutuhan kong ang kaligayahan sa paglalar ay nasa pagdama, hindi sa panalo. Ito ay isang banal na pagsasalaysay kung saan bawat alon ay may kuwento—hindi karera, kundi pagkakasama.

Noong gabi, sa kahiliman ng dagat, hindi ako naglalaro—kundi nanonood ng aking hininga. Ang algorithm ay hindi nagbibilang ng numero, kundi nagsasalita sa puso. Ito ay ritwal, hindi panalo.

Noong mabigo ko ang 17th kong pagpangisda, hindi ako nagtitiyak—kundi tawa. Ang pagpangisda ay hinde tungkol sa pagsasakop, kundi sa pagiging present at paghinga sa tahimik na gabi.