Noong unang bato ko sa pangingisda, isipin kong tagumpay ang lahat. Pero noong sumigaw ako sa himlay, natuklasan kong ang kapayaman ay nasa pagtitiis at pagdama sa dagat.

Nung ako'y lumaki sa ilalim ng gabi sa Chicago, natanto kong ang pangingisda ay hindi laro—kundi usap sa pag-iisa. Sa mundo ng digital na reel at RTP, hindi namin hahanap ang tagumpay, kundi ang kapayapaan.

Bilang isang psychologist mula sa Chicago na may dalawang degree, natutunan kong ang pangingisda ay higit pa sa pagkakapit—ito ay salamin ng ating pangangailangan sa kapayapaan, ritmo, at tahimik na tagumpay.

Sa mundo na naghihintay sa agad na tagumpay, natutunan kong ang kapayapaan ay nasa pahinga, hindi sa pag-iiwas. Ang pagsasagawa ay terapiya—hindi laro.

Bilang isang game designer mula sa Cambridge, binago ko ang pangingisda bilang isang malalim na ritwal ng kalm--hindi pagtatalo kundi rhythmic na pagkikin. Ito ay healing sa pamamagitan ng dagat at hangin.

Noong nawalan ako ng 17 beses sa pangingisda, hindi ako nagalit—kundi natawa. Hindi ito tungkol sa tagumpay, kundi sa ritmo, maliit na budget, at kasiyahan sa bawat alon. Sumali ka sa tahimik na sayaw ng dagat.

Nakita ko ang mga batang babae na nagseselos sa kanilang telepono sa gabi—hindi para sa pera, kundi para makahanap ng kahulugan. Ang pangingisda ay hindi laro; ito ay pagpapahinga sa kalimutan.

Nakita ko na ang pangingisda ay hindi lang laruan—naging kapayapaan nito sa gitna ng gabi. Bawat hulog sa lawa ay parang hininga, at tinitigil ang kalungkutan. Ito ay tungkol sa pagdinig sa tubig, hindi sa pagsakop.

Natutunan kong ang pangingisda ay hindi tungkol sa huli, kundi sa katahimikan. Ang bawat pagsaliw, antas, at paghinga ay nagpapalit ng stress patungo sa kaligayahan—nang walang kailangan ng panalong.