Isinip ko na ang pangingisda ay tungkol sa tama, ngunit natuto akong mas mahalaga ang kahingahan kaysa sa huli. Ito ay kuwento ng pagtitiyaga, hindi laban—kundi pagkilala sa sarili.

Nakita ko ang kasiyahan sa bawat alon, hindi sa panalo. Ang pangingisda ay naging ritwal ng pagsasalita, pagtitiyaga, at pagkakaisa—hindi laro, kundi buhay.

Noong nawalan ako ng 17 beses sa pangingisda, hindi ako nagalit—kundi natawa. Hindi ito tungkol sa tagumpay, kundi sa ritmo, maliit na budget, at kasiyahan sa bawat alon. Sumali ka sa tahimik na sayaw ng dagat.

Mula sa isang simpleng mangingisda, natutunan kong ang paghinga sa dagat ay isang sagradong ritwal—hindi tungkol sa tagumpay, kundi sa kapayapaan, ritmo, at malalim na pagmamalas. Sumali ako sa tahimik na kagandahan ng alon.

Sa mundo ng mabilis na kapalaran, pinili kong manatig sa tahimik na pangingisda. Ang tunay na pag-asa ay nasa paghinto sa pagtapon—hindi sa pagsakop. Ito ay ritwal ng pagmamalay, hindi laro.

Hindi ako nagsisikat ng malaking isda, kundi nagsisikap na marinig ang ritmo sa pagitan ng katahimikan at galaw. Ang isang pagsalak ay higit pa sa tibay—ito ay meditasyon, hindi algoritmo.