kapantay sa silencyo

H1: Hindi ako naglalaro para manalo. Naglalaro ako para tandaan.

Ipinaniniwala kong ang pangangaso ay hindi para makatakas sa monotonyo, kundi para makarinig ang ingay. Ang screen ay sumasalot: ‘New bite!’ ‘Bonus round!’ ‘Limited time!’ Pero sa aking apartment, ilalim ng gabi sa Brooklyn, naririnig ko ang masinsing tinig. Tinuruan ako ng ina ko sa gospel at ritmo ng Harlem—hindi ang tibay ay random. Ipinabatid ni ama ko sa data at sistema sa MIT: ang kontrol ay nasa pagpahinga pagkatapos ng pagsalak.

H2: Hindi nagmamali ang dagat kung ikaw ay mabilis na sumalak.

Binebenta nila sayo ang ‘fishing key’ tulad ng digital spell—buksan ito gamit ang clicks at coins. Pero totoo ba ang tagumpay? Dumating ito kapag binigyan mo na yung budget bago umaga—kapag tumigil ka maghahanap ng susunod na malaking isda… at tingnan mo lang ang alon sa madilim na tubig. Doon mo naririnig: hindi ang sputok ng panalo—kundi hininga ng paghihintay.

H3: Hindi ito carnival. Ito ay covenant.

Hindi ako sumali sa forum para karangalan. Isinulat ko walang kuwento para likes. Pero noong taglamigan, ilalim ng coral at floating nets, isinalak ko ang isang linya may layunin—hindi dahil kailangan manalo… kundi dahil kailangan tandaan sinong tinuruan akong katahimikan. Ang badge na ‘Ocean Guardian’? Hindi natamo sa puntos—natamo sa pagkakaroon.