Nakita ko na ang pangingisda sa maliit na bangka ay hindi tungkol sa tala—kundi isang ritwal ng pagtitiyaga, ritmo, at damdamin. Bawat hulog ay naglalabas ng alaala sa ilalim ng buwan.

Nakita kong ang laro ay hindi tungkol sa panalo—kundi sa paghinga. Ang bawat galaw, RNG, at kulay ay naging ritwal na nagpapahinga sa kaluluwa. Walang screen. Walang luck. Mayroon lang silenteng pagmamahal.

Hindi ito tungkol sa pagkuha ng malalaking isda—kundi sa pagtitiyaga, sa himlay ng dagat, at sa pagdama ng bawat hinihintay. Ang pangingisda ay isang ritwal na nag-uugnay sa kalikasan.

Isinulat ko ang bawat paglalay bilang panalangin—hindi para sa panalo, kundi para sa kapayapaan. Sa ritmo ng alon at tahimik na taya, natuklasan ko ang tunay na yaman: ang paghihintay.

Natutunan ko kung paano ang ritmo, tadhana, at emosyonal na koneksyon ang nagpapalit sa mga karaniwang laro sa isang ocean legend. Hindi ito luck—kundi science, soul, at neon na alon ng Chicago's South Side.

Isang digital nomad na may INTP soul, natuto akong makinig sa hangin at alon—hindi sa tagumpay, kundi sa ritmo. Ang tunay yaman ay nasa pagtitiyagang sunod sa bawat alon.

Isang paglalakbay sa kahulugan ng laro—hindi pagtatalo, kundi pagbabalik sa sarili. Pinagsasama namin ang tahimik, malalim na karanasan ng mga manlalaro na naghihintay sa tunay na kahulugan, hindi sa dopamin.

Noon akong naniniwala na ang panalo ang higit sa lahat, ngunit natutunan kong ang tunay na kalayaan ay nasa paghinga pagkatapos ng pagkakasakit—hindi sa puntos, kundi sa sarili mong daungan.

Hindi tungkol sa panalo, kundi sa tahimik na talaran sa paghinga ng mga manlalay—kung paano ang bawat spin ay isang ritwal ng pagkakasundo. Narito, ang kaligayahan ay nasa pag-ibig, hindi sa puntos.