Noong sumabog ang aking inspirasyon, ginawian ko ang mga laro bilang dasal—bawat hulmok ay naging paghinga. Hindi tungkol sa panalo, kundi sa kapayapaan sa ilalim ng dagat.

Nakita kong ang pangingisda sa maliit na bangka ay hindi paglalaro—kundi isang ritwal ng pagtitiyaga, ritmo, at malalim na pakikinig. Sa katahimikan ng dagat, naging harib ang bawat sandali.

Nakararanas ko ang pagsiklot bilang ritwal—hindi laban, kundi pagpapakita ng kapayapaan sa ilalim ng gabi. Sa bawat hulog, natutunan kong ang tunay na tagumpay ay nasa katahimikan, hindi sa bilang.

Noong bata ako sa Brooklyn, nagbago ako ang paglalay sa isang pindot—hindi tungkol sa tama, kundi sa ritmo, pagsasakop, at tapat na pagpili. Ang dagat ay hindi nagpapasiwala; ikaw ang humahaw.

Isinaisip kong puro lang ito ng tibok, ngunit noong subukan kong magtiyagang 30 segundo, nabago ang lahat. Hindi tungkol sa pangingisda—kundi sa pagkilos sa sarili.

Noon ko ay nagsimula bilang isang game designer mula sa London, na ginamit ang sikolohiya at pagdidisen upang lumikha ng mga reward na batay sa ritmo, hindi sa luck. Ito ay higit pa sa paglalaro—ito ay kuwento ng kalaliman.

Isang pasalaysay mula sa isang manunulat na nagsilbi sa Chicago—natutunan kong ang tunay na paglalaya ay hindi ang pag-iwas sa katotohan, kundi ang pagtatalik sa tahimik na alon nito. Narito, ang bawat puso ay ritmo, hindi puntos.

Bilang isang UI/UX designer mula sa Chicago, isinama ko ang ocean gamification bilang isang ritwal na kuwentong may kulay at pagkakapwa—hindi laruan, kundi karanasan na nagpapalaya sa bawat player.

Nag-isip ako na ang pangingisda ay simpleng gawain—hanggang sa unawa kong makinig sa katahimikan ng baha. Ito ay hindi tungkol sa tagumpay, kundi sa pagkakasaligan ng kaluluwa sa gitna ng gabi.