Nagsimula ako sa kahingahan, hindi sa barko o alat. Tinuturuan ako ng ina kong ang sining ay higit pa sa laro—ito ay arkibo ng damdamin. Sa tahimik na baybayin, ang bawat pagsalak ay himig sa pagkakaibigan.

Isang digital nomad na may INTP soul, natuto akong makinig sa hangin at alon—hindi sa tagumpay, kundi sa ritmo. Ang tunay yaman ay nasa pagtitiyagang sunod sa bawat alon.

Nakita kong hindi lang pagtangkap ang pangingisda—kundi isang ritwal ng paghihintay, estratehya, at pananatagan. Bawat maliit na pagsalo ay pagsalungga sa ingay na kaguluhan. Hindi ito libangan; ito ay kalikasan ng tibok, alaala, at tahimik na kasiyahan.

Nakatagpo ako ng kapayapaan hindi sa pagsasakop kundi sa tahimik na paghahatak sa dagat. Ang bawat hikbi ay ritwal—hindi laban, kundi pagpapakita ng kahalayan sa tibok at hangin.

Nagsimba ako sa dagat nang walang takot—hindi lang dahil sa tala, kundi dahil sa katapatan at pagtingin sa bawat alon. Ang tagumpay ay nasa pagsisikap, hindi sa luck.

Isang personal na paglalakbay mula sa baybayin patungo sa dagat—hindi para sa panalo, kundi para sa tahimik na saya ng isang bata sa gabi. Ito ay ritwal ng paghihintay, kulay, at galaw.

Nakatuklasan kong ang kaligayahan ay nasa tahimik na pangingisda sa dagat—hindi sa bilang, kundi sa bawat pagkakast at tibok ng alon. Ito ay ritwal, hindi laro.

Noong nagsimula ako bilang bata, tinitingin ko ang dagat habang umuulan. Sa Chicago, sinulay ko ang mga pangarap sa beton. Pero dito sa Aotearoa, tinuruan ako ng pagkikin—hindi lang hula, kundi pagpapakita ng kaluluwa sa bawat alon.

Nakakamtan ko ang kahalagahan sa pagmamalay ng bangka—hindi para sa panalo, kundi para sa kapayapaan pagkat tumigil ang pagsiklo. Isang ritwal ng puso at pag-asa.