Ang Kaliwan ng Paglalakbay

Hindi ako nagmula upang manalo. Nagmula ako upang marinig. Sa umagang alon ng baybaying Auckland, isang baguhan lang ako—naghahabol ng silya nang walang dahilan. Ang mga rod ay mabigat, hindi dahil sa pangarap, kundi dahil sa kapayapaan. Bawat hulog ay higit pa sa pagnanakaw—tungkol sa ritmo ng alon na walang pangalan.

Hindi Aking Kaaway ang Budget

Nagtuturo akong maglalakbay gamit ang mga kamay, hindi ang aking wallet. Isang limitasyon araw-araw: limampu’t sentimo bawat oras. Hindi dahil takot ako sa pagkawawa—kundi dahil pinahahalagahan ko ang pagkakasama. Hindi nagbibigay ang dagat ng inggo; nagbibigay ito ng atensyon.

Hindi Machine ang Net

Tinatawag nila itong paligsahan. Tinatawag ko itong tula. Noong umabot ang gabi, at ang mga ibon ay sumisigaw sa bato tulad ng mga tambol—I hindi naghahanap ng malaking panalo. Sinubukan kong marinig ang pattern: isang silya na humuhulog sa gitna ng dilim, hinuhuli hindi ang isda—kundi oras.

Mula Sa Baguhan Hanggang Arkibista

Tinalikod ako ng tatlong patakaran: Puna—hintayan nang higit pa kaysa hulog. Pangalawa—laruan mo ang maliit na antas hanggang maramdaman mo na silencia ay tahanan. Pangatlo—umalis ka nang buo ka narinig. Nakuha ko ang walong daan dolyar—isipin ko ‘yan, hindi dahil sa talaos—kundi dahil natandaan ko kung bakit ako nagmula.

Ang Ritwal Ay Nasa Paghihintay

Hindi ito fishing bilang pasiya. Ito’y fishing bilang pagkakaibigan. Bawat umaga sa mga baybayin ay naging banal na pahinga—isang tahimik na sayaw kasama ang asin at hangin, isang pamana para magkaroon kang kasiyahan nawa’t drama.