Hindi tungkol sa pagsasakop ng isda, kundi sa pagtitiyaga sa tahimik na dagat—kung paano ang kalaliman at ritmo nito ang nagtatanim ng tibay. Isang meditasyon na may kahulugan.

Isang designer mula sa Brooklyn na may ugat na Afro-Irish, nagtayo ng mga laro na hindi nagbibigay ng pera—kundi ng kapayapaan. Sa gabi, sa dilim ng screen, ang kalungkutan ay naging banal: ito ay terapi, hindi pagtatagumpay.

Hindi ko hinahanap ang tagumpay—kundi ang damdamin sa bawat spin. Sa pamamagitan ng aking anak, isinulat ko ang laro bilang malalim na kuwento kung деan natin ay may puso.

Hindi ito tungkol sa tagumpay—kundi sa pagkilala ng bawat hulmok bilang isang tanso ng pag-asa. Sa bawat pana, may kuwento ang dagat; sa bawat tangke, may puso ng kaligayahan.

Isinulat ko ang laro na hindi para sa puntos, kundi para sa kapayapaan. Sa tahimik ng gabi, natutunan kong huminga muli—ang bawat screen ay isang dasal na may liwan at alon.

Hindi ko ito pinapalaro para manalo—kundi para maramdaman. Sa tahimik na ritmo ng mga ilaw at bato, ang bawat mekanika ay naging metapora ng pagkakaisa. Ito ay tungkol sa kalma at pagmamahal, hindi sa tagumpay.

Nalalaman kong narinig ang dagat sa tahimik na gabi—hindi sa pera o ingay, kundi sa alaala. Ito ay higit pa sa panalong: isang paglalakbay ng puso at bituin.

Isinulat ko ang isang larong hindi nagmamalay ng panalo, kundi pag-iyak sa tahimik—nagawa upang magaling ang puso. Sa ilaw ng bituin at alon ng dagat, natutunan kong ang tibok ng puso ang tunay na reward.

Noong gabi, habang nag-iisip ako sa screen sa gitna ng ulan—hindi tungkol sa bilang, kundi sa takip na hininga. Ang mga laro ko ay hindi para manalo, kundi para sa nagsisilbi sa puso ng nag-iisip.