Nagsimula ako sa kahingahan, hindi sa barko o alat. Tinuturuan ako ng ina kong ang sining ay higit pa sa laro—ito ay arkibo ng damdamin. Sa tahimik na baybayin, ang bawat pagsalak ay himig sa pagkakaibigan.

Nagmula ako sa kahaliman, hindi sa paglalaro. Sa bawat hulog sa dagat, mayroon akong tula—hindi tagumpay, kundi isang panalangin na inimbento ng mga alaala ng gabi.

Natuto akong hindi ang pangingisda ay tungkol sa tama—kundi sa pagdinig sa mga alon mula sa hatinggabi hanggang umaga. Ang bawat hulmok ay isang ritwal ng pagtitiyaga, rhythm, at himig ng dagat.

Sa bawat pagsulat sa gabi, hindi ito tungkol sa panan—kundi sa pakikinig sa tahimik na alon. Ang mga larawan ng liwan ay nagpapakita ng kaligayahan na higit pa sa anumang reward.

Nag-aral ako sa paghuhuli bilang tula—hindi lang pagsasakop ng isda, kundi ang kuwalidad ng katahimikan sa bawat hulihin. Ito ay alaala ng mga nagsisikap sa gabi, hindi laro kundi pag-asa.

Noong bata ako, natutunan kong ang pangingisda ay hindi lamang laruan—kundi tula ng gabi. Sa ilalim ng buhang, sa bawat hagil, may panan at pag-asa na hindi nakikita, ngunit naririto.

Noong bata ako, natutunan kong makinig sa alon ng dagat—hindi para manalo, kundi para mabuksan ang katahimikan. Ang bawat huli ay isang pasalaysay na galing sa asin at gabi.

Ang mga laro sa pangingisda ay hindi lamang kasiyahan—ito ay ritwal na nagdadala ng pagkakakilanlan sa digital na panahon. Alamin kung paano nagsisilbing sanlibutan ng emosyon ang bawat pagtapon.