Ang Munting Siga ng Dagat

Hindi ako nagsimula ng barko o alat—nagsimula ako sa tahimik. Lalo na sa Chicago, kung деan ang jazz sa mga bintana at graffiti na parang awit ng protesta, natutunan kong ang kahulugan ay nasa pagitan ng mga alon. Sa Auckland, binili ko ang keyboard ko para sa isang pana.

Bawat umaga bago sunrise, nakaupo ako sa pier kasama ang itim na kape—walang telepono, walang ingay—tanging ako at ang tala. Ang unang sinakop ko ay hindi isda—itong tahimik.

Tinawag ko ito bilang ‘Ang Ocean Fisher’ dahil hindi ako nanalo—tinawag ko ito dahil nanatira akong nakikinig. Habang iba’y hinahanap ang multiplier o bonus event, tinignan ko kung paano alalahan ng tubig: 25% win rate? Fine. Pero mahalaga ang tagal kong nakaupo bago lumakad.

Tinuruan ako ng ina: ‘Hindi makulit ang sining.’ Sinabi ni tatay: ‘Hindi nagpapabuti ang code—itinuturo lamang nito.’ Kaya kapag sumisigaw ang platform para sa clicks at shares, patuloy akong nagsasalak.

Sa mga gabi ng tag-init, kapag umalis na ang mga nakaranas mula sa kanilang stalls, natuklasan ko ang ginto—hindi sa jackpot—buti sa tahimik. Ang totoong pera ay hindi sa screen; ito’y kamay ko pagkatapos ng midnight.

Hindi ka kailangan magtagumpi upang maging Ocean Fisher. Kailangan mo lang mag-alaga sapat upang marinig—at damdamin ang alon bago ikaw muli manghuhuli.