Nagsimba ako sa dagat nang walang takot—hindi lang dahil sa tala, kundi dahil sa katapatan at pagtingin sa bawat alon. Ang tagumpay ay nasa pagsisikap, hindi sa luck.

Noong unang bato ko sa pangingisda, isipin kong tagumpay ang lahat. Pero noong sumigaw ako sa himlay, natuklasan kong ang kapayaman ay nasa pagtitiis at pagdama sa dagat.

Nakaranas ko ang kaliwan sa ilalim ng dagat, kung sa bawat paghulog ay isang whispher ng tibay. Hindi ito tungkol sa pangingisda—kundi sa pagtitiyaga, pag-alala, at paghinga sa gitna ng ingay.

Nakakamtan ko ang kahalagahan sa pagmamalay ng bangka—hindi para sa panalo, kundi para sa kapayapaan pagkat tumigil ang pagsiklo. Isang ritwal ng puso at pag-asa.

Nang nawala ko ang aking 17th pagsisikat, hindi ako umiyak—kundi tinawa ko. Ito ay hinggil sa pagiging present, hindi sa panalo. Ang dagat ay nagsalita sa akin, at doon natagpuan ko ang kalungkutan.

Nalaman kong ang pangingisda ay hindi lang tala—kundi isang tahimik na paglalakbay sa bawat alon. Ang dignidad ay hindi natitiyak, kundi pinipili sa bawat hininga sa ilalim ng gabi.

Isang Filipinong-Chinese na babae ang naglarawan kung paano naging pangingisda sa gabi ang kanyang sanctuary—hindi para manalo, kundi para marinig ang kapayapaan. Ang bawat pagsisid ay pag-ibig sa katahimikan.

Noong ako'y naging tagapag-ugali sa Brooklyn, tinuruan ako ng kahulugan ng paghinga higit pa sa anumang algorithm. Ang maliit na barko ay tinitiyak ko—hindi para manalo, kundi para panatnay ang pagkakatawan.

Isang manunulat mula sa Chicago ang nagturo kung paano naging pangingisda ang kanyang panalangin—hindi para sa panalong pera, kundi para sa pagkakaroon ng kapayapaan. Ang bawat pagsalak ay isang meditasyon, hindi pagtatalo.