Hindi ito larong pagsasakay sa dagat—kundi isang banal na ritwal. Sa bawat hulog ng pana, natutunan kong ang kapayapaan ay mas mahalaga kaysa panalo. Ito ang pagmamalay sa himpapag.

Isang nagmula sa Chicago na may tagpuan ng African at Irish, natuto akong magsisikat sa pangingisda—hindi para manalo, kundi para marinig ang katahimikan. Sa gabi, ang bawat hulog ay isang whisperr sa dagat: hindi tungkol sa panalo, kundi sa pakikinig.

Nakakamtan ko ang kahalagahan sa pagmamalay ng bangka—hindi para sa panalo, kundi para sa kapayapaan pagkat tumigil ang pagsiklo. Isang ritwal ng puso at pag-asa.

Naging ritwal ang pangingisda—hindi laro, kundi panan sa ilalim ng gabing. Sa bawat hulog at tama, natuklasan ko ang kapayapaan, hindi panalo.

Hindi lang larong panao ang pangingisda—ito ay panalangin sa ilalim ng buwan. Sa bawat paghulog, may hangad at kahulugan. Kapag tumigil ang spin, doon natutuklas mo ang kahibigan ng dagat.

Nakita kong ang pangingisda ay hindi tungkol sa panalo, kundi sa pagiging malinis at pagmamalay. Bawat paghagis ay isang mahinahon na ritwal, at bawat alon ay isang whisperr ng pagkakasama.

Isinulong ko ang pagmamalay bilang isang meditasyon sa gitna ng gabing dagat—hindi paglalaro, kundi pagiging malakas ng bawat hulma. Ang bawat pagsaliw ay isang hininga, at ang katahimikan ay ang tunay na tagumpay.

Hindi ako naghihintay ng tagumpay—naghihintay ako ng tahimik na ritmo. Sa pagitan ng hatinggabi at umaga, habang iba’y naghahabol sa pera, ako ay sumusunod sa alon ng dagat. Ito ay hindi laro—ito ay panan.

Isang Bay Area-born na developer na may ugat na Cantonese at Korean, nagbuo ng isang fishing game hindi para sa pera kundi para sa kapayapaan. Sa gabi, ang bawat hulog ay pag-asa.