Sa gabi at silid na araw, natutunan kong ang pangingisda ay hindi tungkol sa huli—kundi sa tahimik na ritwal. Ang dagat ay hindi sumisigaw, kundi humiingay; at ang kagalakan ay alaala ng kaligayan.

Noong mag-isa akong nakaupo sa gabi, sinulyapan ko ang dagat sa screen—hindi gamit ang bait, kundi ang alaala. Ang ritmo ng alon ay hindi ingay; ito ay hingal. Sa Chicago, kung saan ang graffiti ay humaling ng kalayaan, natutunan ko: ang pangingisda ay hinde tungkol sa pagsasakop; ito ay pagkuha ng kapayapaan.

Naging ritwal ang pangingisda—hindi laro, kundi panan sa ilalim ng gabing. Sa bawat hulog at tama, natuklasan ko ang kapayapaan, hindi panalo.

Nakita kong ang totoo'y tagumpay sa pangingisda ay nasa kahinga, hindi sa panalo. Ito ay isang ritwal—pagpapakumbaba sa dagat, hindi laro. Narito ang tunay na kahulugan.

Nakita ko na ang pagsasakay sa maliit na bangka ay hindi tungkol sa tama—kundi isang malalim na ritwal sa ilalim ng dagat. Bawat hagis ay nagdadala ng alaala, at bawat tagumpay ay parang mahinang palabas ng himig at hangin.

Hindi tungkol sa pagkakita ng isda, kundi sa pakikinig sa kapayapaan sa ilalim ng gabi. Bawat pagsalpok ay alaala, at ang dagat ay nagtatalik na yugto—hindi luck, kundi meditasyon.

Noong una kong pumasok sa pangingisda, wala akong tangkap—ngunit sa paghihintay, kalmado, at disiplinang pampalapi ay natagpuan ko ang tunay na panalig. Hindi ito paglalaro, kundi terapi sa alon.

Nakaramdam mo ba na ang pangingisda ay hindi pagtanggap ng pera, kundi isang tahimik na usap sa sarili mo? Ang dagat ay hindi humihingi ng panalo—kundi ng pagkakaroon.

Nakaramdam ka ba ng tahimik na kalungkutan sa ilalim ng starlit sea? Dito, bawat alon ay nagsasabi ng kuwento—pero hindi lahat nakikinig. Ito ang tula ng solong kaluluwa.