Nagbuo Ako ng Laro na Nagkakatawa sa 3 AM—At Nagsilaw Ako

Hindi ako nagsimula para magkamay. Isang apartment sa San Francisco, pinakinggan ko ang alon habang nag-iisip kung bakit tumigil ang mundo.

Ang aking ina ay nagsasalaysay ng kantahing Cantonese. Ang aking ama ay coding sa Silicon Valley—he believed systems should be fair, not fast. Kapag hindi ako makatulog, sinimulan ko ang fishing game—doon lang lumalabas ang isda kapag tahimik ka.

Ang Unang Huli ay Tahimik

Sa mga oras na 2 hanggang 4 AM, in-program ko ang RTP na parang dasal. Hindi RNG manipulation—kundi ritmo. Bawat hulog ay hininga sa pagitan ng dalawang mundong: isa’y ingay, isa’y kapayapaan.

Ang Hook ay Puso Mo

Ibinigay ko ito bilang Fishing Key. Hindi dahil binibigyan nito ng reward—kundi dahil ito ang tanong: ‘Naramdaman mo ba ‘yung sandaling iyon?’ Ang isda’y tumitigil kasama mo. At doon—you remember your name again.

Hindi Sila Mbumok Dahil Sila’y Nasira

Hindi algoritmo ang nagkontrol; hindi loot drops o spin wheels. Kundi liwan sa tubig—the kind of glow na tanda pa sa tahimik.

Ano nga Talagtin? Tahimik

Hindi ako naghahanap ng kaluwalan. Gusto kong marinig. Kaya ginawa ko ang alon na sumasagot—not with clicks o coins—kundi sa tahimik na sumisid tulad ng tinig ng ina ko sa gabi.

Kung nakatulog ka man sa 3 AM at nag-iisip kung may halaga ba ‘yung lahat… baka naiintindihan ka rin.