Kapag Humihinga ang Pangingisda

Naisip kong ang pangingisda ay tungkol sa panalo. Ngunyaman, nakaupo ako nang mag-isa sa gabi, tinitingnan ang tubig—hindi para sa isda, kundi para sa nilalaman nito. Ang jaring ay hindi nagtatanggal ng luck. Ito’y humihinga. Sa mundo na ito, ang ritmo ay hindi sinusukat sa RTP o RNG. Ito’y nadarama—in ang tahimik pagitan ng mga pagsisid, nang maging sagrado ang pagkakabit ng isip at alon. Tinitingnan ko ang mga babae—nakaraang 25 hanggang 34—na may kape at tahimik, umaasam ng mas malalim kaysa sa parangal.

Ang Huling Pagsisid Bago Ang Takipsilim

Tinatawag nila itong ‘pangingisda’ bilang ritwal. Hindi dahil sayang—kundi dahil tapat. Hindi glitter ang coral reef para sa clicks. Ito’y mabagal na sumasailog sa kulay na lavender. Bawat pagsisid ay isang mahinahon na dasal: mabagal, deliberado, walang rekord. Hindi ko binibili ang gear. Ihahatid ko sayo ang kalungkutan.

Ano Ang Tanda ng Isda

Hindi sila inaabot ang bonuses. Dinalaan nila ang mga multo—yung mga pinaiwan pagkatapos ng hatinggabi. Isang babae noon ay sinabi sakin: wala siyang kinuhang huli—kundi tahimik; at ipinakita niya ito tulad ng pangalan niya sa tubig. Laro namin ay hindi upang manakop dagat—but upang mapanatili sila.

Ang Tahimik na Arkitekto ng Laro

Ang aking kasuotan ay empty nets at tahimik na buhang-buhang pasigla. Walang leaderboard tumatawag sakin bilange heroe. Puso lamang yung ilaw na tandaan pangalan ko nung nakaseth ako ng budget—at pinaglalay ko takot. Ito’y hindi activism. Ito’y dedikasyon. Humihinga na lang ang laro… at noon—you hear yourself.