Ang Quiet Architect ng Kasiyahan

Hindi ako nagmumula bilang pangingisda. Nagmumula ako para makinig.

Sa tahimik na oras bago ang tanghali, nang ang dagat ay huminga at ang alon ay kumakapit sa mga bato ng baybayin ni Auckland, natuklasan ko ang aking ritwal—hindi sa malalaking catch, kundi sa tahimik. Bawat hulog ay hindi isang taya—kundi isang dasal. Hindi nakuha ng jaring ang isda; kinuha nito ang alaala.

Hindi Kompetisyon, Kundi Komunyon

Tawag nila ito bilang ‘pangingisda’. Ako’y tatawagin ito bilang ritwal.

Walang sambayanan. Walang malakas na musika. Pareho lang ako, ang maliit kong bangka, at ang indigo’y alon na umiikot patungo sa gabi. Ang ‘budget’ ay hindi tungkol sa paggastos—kundi sa tamang oras: dalawampung minuto bago tanghali, isang coin naman isa-isa. Hindi upang manalo—kundi upang magpakita.

Ang Blue Rhythm ng Alaan

Nagsasadya akong habulin ang ‘odds’ at ‘multipliers’. Ngayon, hinahabol ko ang tahimik.

Hindi nagbibigay ng dagat ng sukat—kundi nagbibigay ng pansinin. Kapag tumigil ka na subuking kontrolin ang alon—at pabayaan mo sila—isipin mo kung ano iwan ni iyong lolo: hindi trophy… kundi kapayapaan.

Komunidad Walang ingay

Walang manana dito—sama lamang mga saksi.

Sumapi ako sa isang nakakitaan komunidad: sila’y bumabalik mula sa tatlong pagkabigo… hindi kasalanan… kundi kaluguran. Hindi namin ipinopost ang screenshot—we share sunsets na nananatili sa hangin.

Hindi Ka Pangingisda.

Ikaw ay pangingisda para makahulugan.

Ito ay hindi laro—ito ay pagdudusa na ginawa’t mapayapa. Ito ay kasiyahan na inukit sa tahimik ni isang tao na may tapos na upuan habid habulin naman si dagat.