Nakararanas kong ang katahimikan sa gabi, habang pangingisda, ay mas malalim kaysa sa ingay. Hindi ito tungkol sa panalo—kundi sa pagiging makita nang tahimik. Ang dagat ay hindi humuhusga; ito ay nagbibigay ng puwang para sa iyong katahimikan.

Isang nagmula sa Chicago na may tagpuan ng African at Irish, natuto akong magsisikat sa pangingisda—hindi para manalo, kundi para marinig ang katahimikan. Sa gabi, ang bawat hulog ay isang whisperr sa dagat: hindi tungkol sa panalo, kundi sa pakikinig.

Simula akong isang baguhan sa kinauupuan, ngunit sa tahimik na alon at hangin ng asin, natutunan kong ang pangingisda ay hindi pagtatalo—kundi pagpansin. Bawat hulmok ay tulad ng tula, at bawat sulyap ay awit ng dagat.

Isang mapayapang paglalakbay ng isang maliit na bangka—hindi pagsasaya, kundi isang ritwal ng pag-asa. Dito, ang tiyaga ay naging tula, at ang kalimutan ay naging liwan.

Lumalakbay ako sa Brooklyn, anak ng magkakaibang dugo—ang katahimikan ang aking santuwaryo, at ang dagat ang aking terapista. Hindi ito laro—itong ritwal. Sa maliit na bangka, natuto akong ang yaman ay hindi tama, kundi piliing ipakita kahit anong alon ay hindi sumasagot.

Nagturo ako sa paghuli ng isda hindi para manalo, kundi para marinig ang himbing ng dagat sa gabing. Ito ay ritwal, hindi laro—bawat hagis ay usap sa tibay.

Nakaranas ko ang pagiging mag-isa sa gitna ng ingay—hindi larong pangingisda, kundi ritwal ng pagsisid. Sa bawat hulog, dinig ko ang hininga ng dagat.

Sa Brooklyn, hindi tungkol sa pangingisda—kundi sa paghihintay. Ang bawat hininga ay isang panalangin, at ang katahimikan ay mas malalim kaysa sa dagat. Ito ay para sa mga nagdadasal na kaluluwa.

Isinulat ito para sa mga nagdadaan sa digital na dagat—kung saan ang kaligayahan ay hindi pagkabigo, kundi pagkakaroon. Sa bawat gabi, ang tadhana ay sumasagot nang tahimik: ikaw ay hindi nag-iisa.