Ang pagpangisda ay hindi laruan—kundi isang tahimik na ritwal kung saan bawat hulog ay parang hininga. Dito, ang kaligaya ay nasa kapayapaan, hindi sa tagumpay.

Hindi ito tungkol sa panalong o pera—kundi sa tahimik na sandali ng isang batang tertok sa gitna ng gabi. Ito ay ritmo, pagsamba, at bigat ng katahimikan sa bawat spin.

Hindi ito tungkol sa pera o tanglaw, kundi sa tahimik na saya ng isang batang humalaw sa ilalim ng gabi. Isang laro na nagpapag-isa at nagpapag-asa sa tadhana.

Isang nagmumula sa ilalim ng indie scene sa Chicago, hinahanap ko ang kahulugan ng laro—hindi pagtakas, kundi pagbabalik. Ang bawat mekanismo ay isang tides na nagdudulot ng kaligayahan, hindi lang bilang numero.

Natuto akong ang pangingisda ay hindi pagtakas—kundi pagbabalik. Sa tahimik na panonood, nahanap ko ang ritmo sa alon, ang katarungan sa bawat hulmok. Ito ay ritwal, hindi nagwawa.

Isang mahinahon na pagmamalas na nagdudulot ng pasensya at pag-asa, hindi panlilimos. Ito ay ritwal ng pagsisid sa dagat—kung saan ang bawat hagod ay isang tibok ng puso.

Hindi ako naglalay upang isulat ang pagmamali—kundi upang maintindihan ang kahimpapasan sa ilalim ng alon. Sa mundo na puno ng ingay, natuklasan ko ang katotohan sa tahimik na ritmo ng isda. Ito ay pagbabalik, hindi pagtakas.