Natutunan kong ang pangingisda ay hindi pagtakas—kundi pagbabalik sa sarili. Sa bawat hagis at alon ng dagat, may malalim na ritmo na nag-uugnay sa kaluluwa.

Nagtrabaho ako bilang designer ng mga laro sa dagat, nag-aral sa Unity at sikolohiya. Natutunan kong ang bawat spin ay hindi pagtatalo—kundi ritmo, parang awit ng alon. Dito, ang galing ay hindi pagsasakop, kundi pagpapahinga sa ilaw ng bituin.

Hindi tungkol sa skor o gantimpal—kundi sa tahimik na pagkilos, kung paano ang bawat mekanismo ay nagsasalita tulad ng tula. Ito ay sining na galing sa tahimik, hindi sa ingay.

Sa bawat gabi, habang sumisira ang screen at natutulog ang lungsod, hinahanap ko ang tahimik na mensahe—hindi para manalo, kundi para alalahanin ang pagtitiis. Ito ay laro ng puso, hindi ng code.

Sa pagsasalita ng dagat, hindi ko lang hinahabol ang isda—kundi ang pagtitiyaga, pag-iisip, at kaligayahan. Ito ay laro ng kaluluwa, hindi lang kahibigan.

Natutuhan kong ang kaligayahan ay nasa tahimik na pulso sa ilalim ng alon—hindi sa panalo, kundi sa pagtitiyak sa bawat hininga. Ito ay isang sagradong sayaw, hindi laro.

Hindi ito tungkol sa pananalo—kundi sa tahimik na pag-asa sa gitna ng gabi. Sa ilaw ng screen, natutunan kong ang tunay na laro ay pagtanda sa sarili, hindi sa pagsisigaw.

Isinulong ko ang paglalaro bilang isang ritwal ng liwan at alon—hindi pagtatalo, kundi pagdadaan sa ritmo. Ang bawat spin ay isang awit, ang bawat win ay isang tula.

Hindi ito tungkol sa panan kundi sa ritmo na nagpapalakas ng puso. Ipinakita ko ang pagmamalig sa isang pier sa Brooklyn—hindi bait, kundi hininga. Ang bawat saglit ay isang tibok ng kalungkutan.