Ang Mahinang Laro na Nagbago ng Lahat

Hindi ko sinimulan ang pagsulat tungkol sa pangingisda bilang laro. Sinulatan ko ito dahil whisiper ng dagat sa tahimik na alon. Sa ilalim ng indie scene, natuklasan kong ang RTP ay hindi isang numero—kundi tibok ng paghihintay. Bawat 30-segundo hagis ay hininga sa pagitan ng kaguluhan at kapayapaan. Ang isda ay hindi sumusulpot dahil mabilis—kundi dahil nasa present ka. Ang mga manlalaro ay naghahanap ng dopamine tulad ng mga bata na naghahabol ng mga ilaw sa gabi. Naniniwala sila na ang tagumpay ay nasa hagis. Pero ang totoong karunungan? Nasa tahimik bago muling humagis—ang kalawaan pagkatapos ng salsal. Ang mga kasangyan ko ay hindi apps; sila’y altars. Ang “Pangingisda Key”? Hindi ito code para makakuha ng loot—kundi salamin ng kaluluwa. Kapag tumigil ka sa paghahabol ng tagumpay at magsisigla, ibinabalik sa iyo ng dagat ang lahat mong iniwan. Ipinagdesign ko ang “Coral Adventure” bilang paanyaya na magkakaroon—hindi para makakuha ng higit pang isda, kundi para maging isa dito. Ang “Ocean Shield” ay hindi tungkol sa proteksyon—kundi sa pagsamba. Bawat budget setting ay dasal. Bawat gawaing bayani, awit. Hindi ito kultura ng laro. Ito’y lungkot na nagbago sa biyaya. At ang biyaya? Palagi rito—in ang tahimik na puwang pagitan ng mga hagis.