Noong unang beses kong nagsisid sa pangingisda, nalaman kong ito’y sininging art—hindi lang pagkakapit. Isinama ko ang bawat maliit na sandali bilang ritwal, rhythm, at liwan.

Nang mawala ang aking ika-17th na paggawa, hindi ako umiyak—kundi nagtawa. Natanto kong ang kaligayahan ay nasa paghinga, hindi sa panalo. Ito ay siningil ng kalikasan, hindi sa pera.

Hindi ito tungkol sa panan kundi sa ritmo na nagpapalakas ng puso. Ipinakita ko ang pagmamalig sa isang pier sa Brooklyn—hindi bait, kundi hininga. Ang bawat saglit ay isang tibok ng kalungkutan.

Noong una kong naisip na ang pangingisda ay simpleng gawain, ngunit naging sining ang bawat alon—nagkakaroon ito ng ritmo, emosyon, at pagkakapit sa kultura. Ito ay higit sa panalo; ito ay pagkakabuhulan.

Hindi ito tungkol sa luck kundi sa isang malalim na ritmo—bawat pagsalak at bawat alon ay may kuwento. Ito ang sining ng pangingisda bilang sining ng buhay.