Nalalaman ko kung bakit nakakapag-iyak ang mga fishing game—hindi dahil sa taliw, kundi dahil sa ritmo, psikolohiya, at malalim na pagpapahalaga. Ito ay higit pa sa panalo: ito ay tungkol sa kapayapaan ng bawat hulmok.

Natuto akong hinggil sa rhythm, hindi lang sa luck. Ang fishing game ay hindi paghuhuli ng isda—kundi pag-sync sa tibok ng dagat. Ito ay siningit na pag-iisip, hindi laruan.

Noong ako ay bata, akala kong ang pangingisda ay tungkol sa tadhana. Ngayon, natutunan kong ito ay isang ritwal—kung paano ang paghihintay, pagmamalas, at ang himig ng dagat ang nagbubuo ng isang buhay na may kahulugan.

Noong bawas ako, hindi ko inakalang magiging ritwal ang pangingisda. Naging daan ang dagat—pagsusuri ng isip, ritmo, at pag-asa. Hindi laro, kundi sayaw sa alon.

Noong unang beses kong nagsisid sa pangingisda, nalaman kong ito’y sininging art—hindi lang pagkakapit. Isinama ko ang bawat maliit na sandali bilang ritwal, rhythm, at liwan.

Ako si Kairo, isang game designer mula sa Chicago na natuto na ang pangingisda sa maliit na bangka ay isang ritwal ng pagiging maalam. Ang bawat hulog ay parang jazz—pinagsasamahan ng panan, budget, at blue rhythms. Hindi ito paglalaro, kundi siningil sa dagat.

Noong ako ay bawal sa pangingisda, ngunit natuto akong ito ay isang laro ng pagpapasya. Bawat hulmok ay pagpipilian—hindi tala, kundi pagpili. Ito ay disenyo, hindi pagtaya.

Natuklasan kung paano nagpapalabas ang dopamine sa pagsasagwan—hindi dahil sa taliwas, kundi dahil sa disenyo. Ang bawat hulog, kulay, at ritwal ay nagdadala ng malalim na kasiyahan.

Naging ritwal ang pangingisda para sakin—hindi pagkakatawan kundi isang mahinab na sayaw ng emosyon, ritmo, at kapaligiran. Alam ko na ang bawat hulmoy ay may kahulugan.