Noong una kong mangingisda, natutunan kong ang pangingisda ay hindi pag-asa kundi isang ritwal ng pagtitiyaga at pagmamalay. Ang dagat ay hindi laruan, kundi banal na kapayapaan.

Subok ko si Kairo, isang mangingisda sa kahoy na bangka sa Auckland. Ang pagsisikat ay hindi paglalaro—kundi isang ritwal ng pagtitiyaga, kung де ang bawat hulma'y sumasabog tulad ng alon.

Hindi tungkol sa pagsakop ng isda—kundi sa pagdinig sa tugtog ng dagat. Sa tahimik na tubig, kung де nay ang liwan sa mga coral reef, bawat pagsusulat ay isang panalangin. Ito ay sining, hindi paglalaro.

Natutunan kong ang pangingisda ay hindi pagtatakas—kundi pagbabalik sa sarili. Sa kahimbingan ng dagat, ang bawat galaw ay ritmo ng kaluluwa, hindi lang panalo kundi pagkakaisa.

Noong una kong isipin, ang pangingisda ay isang simpleng gawain—ngunit naging terapiya at ritwal ng pagsasalita sa dagat. Hindi ito tungkol sa tagumpay, kundi sa pagkikinig sa alon.

Nakaranas ko ang tahimik sa gitna ng damuhan—ang pangingisda ay naging panalangin para sa kaluluwa. Hindi ito paglalaro, kundi isang ritwal sa ilalim ng dagat kung деkan ang bawat hinga.