Isang ritwal ng kahalayan na nagbago sa kasiyahan—hindi pagtataya, kundi pagpapakita ng katahimikan sa ilalim ng dagat sa gabi. Dito, bawat pagsulong ay isang whisperr sa puso.

Isinulat ko ito hindi para maglaro kundi para maipakita ang kalungkutan na dinala natin sa tahimik na oras. Sa ilaw ng digital dagat, narito ang tawag ng puso—hindi bilang numero, kundi bilang pakikiramay.

Tandaan ko ang unang paghahagis sa gitna ng gabi—hindi para sa tagumpay, kundi para sa kapayapaan na nagsasalita sa akin. Ito ay hindi laro, kundi ritwal ng pagtitiyaga at pagkakaintindihan.

Noon akong nag-iisa sa paglalayag ng gabi—walang jaring, walang sira. Ang tibok ng dagat ang aking kanta, at ang katahimikan ang aking tahanan. Hindi tungkol sa panalo, kundi sa pagtitiyag na may puso.

Naglakbay ako sa ilalim ng bangka habang umuulan, at sa bawat huli, naririnig ko ang isang whisped na pangako. Hindi ito tungkol sa pangingisda—kundi sa paghihintay, kahit walang laman.

Sa katatagan ng gabi, habang naglalaro ako nang mag-isa, nakikita ko ang pagkakamalay—hindi para mananalo, kundi para maging makita. Ang bawat RTP ay puso ng tibok na alaala.