Napagtuturo ako na ang tunay kaligayahan ay nasa kahingahan, hindi sa pagkuhang isda. Sa bawat pagsalpok at paghinga, nakikita ko ang himala ng dagat—isang ritwal na may kaisipan, hindi laro.

Nakakita ko ang unang gabi sa baybayin—walang sira, walang agos. Ang pangingisda ay hindi paglalar, kundi isang ritwal ng pag-asa. Hindi ito tungkol sa tala; ito ay ritmo, tiyaga, at isang panan na nag-uugnay sa kalungkutan.

Akala ko kung pagsisikat lang ito—ngunit natutunan kong ang pangingisda ay higit sa pagkuha. Sa tahimik na sandali, nahanap ko ang sarili ko—hindi pagtatakas, kundi paghinga.