Narito, ang paglalaro ay hindi tungkol sa panalo—kundi sa pagtanda. Sa dilim na dagat, bawat paghulik ay isang whisped na lihim: kung saan ang alaala’y kumikis parang bituin sa gabi.

Hindi tungkol sa pagsakop kundi sa tahimik na kasiyahan sa pagitan ng alon. Bawat hagis ay isang hiwalay na liham—nauunawaan mo ang ganda sa ilalim ng gabing.

Natuklasan kong ang pangingisda sa maliit na bangka ay hindi pagtatalo—kundi isang ritwal ng pagpapakita ng katahimikan sa ilalim ng dagat at hatinggabi. Ito ang aking kabanatan.

Nalaman ko na ang pangingisda sa maliit na bangka ay hindi paglalaro, kundi isang banal na ritwal sa gabi. Sa bawat hulog, dinidinig ko ang alaala ng dagat—kung paano ito sumasagot sa kahinahunan.

Hindi tungkol sa pagsakop, kundi sa pakikinig sa bawat hibla. Sa dilim ng dagat, ang bawat paghahagis ay may sasabihing lihim—isang banal na pagpapahinga kung деan ang kasiyahan.

Hindi ito tungkol sa pagsasakay o panalo, kundi sa tahimik na sandali sa pagitan ng alon—nang ang linya’y humihinga ng alaala. Ito ay ritwal, hindi laro: isang mahinang sayaw sa ilalim kung де ang tadhana’y nakaukit sa kapayapaan.

Natuklasan kong ang pangingisda sa maliit na bangka ay hindi tungkol sa panalo, kundi sa pakikinig sa alon, pagbasa sa tides, at paghahanap ng kapayapaan sa gabi. Ito ay ritwal, hindi laro.

Hindi tungkol sa panalo, kundi sa pag-alala: bawat spin sa malalim na dagat ay may lihim na hininga. Ito ay sambalan ng kalmadahan, hindi paligsahan—dito, ang paglalar ay sagrado.

Nakatuklasan kong ang pangingisda sa maliit na bangka ay hindi pagtatalo, kundi isang banal na ritwal sa gabi—kung де natin ang alon, naririnig natin ang bawat hulog bilang isang mahinhing sagot.