Noong una kong pumunta sa dagat, isang simpleng paghuhuli—ngayon ay naging ritwal ng pag-asa at kalinisan. Alam kong hindi ito tsansya, kundi disenyo: bawat hulog ay may layunin at kaligayhan.

Natuklasan kong ang pagpangisda sa maliit na bangka ay hindi tungkol sa tama, kundi isang ritwal ng pagtitiyaga, ritmo, at malalim na ugnayan sa dagat. Ang kalungkutan ay naging saya.

Noong bawat ko ay isang simpleng pana, ngayon ay isang ritwal ng paghinga at kalmis. Hindi ito pagtatalo—kundi isang sayaw sa alon, kung saan bawat hulmoy ay nagdadala ng dopamine. Alam mo ang lakas ng pagpili.

Noong ako ay bawat, hindi ko alam ang ritwal. Ngayon, ang pangingisda ay naging sandali ng dopamine at Zen—bawat hulmok ay naging ritwal na may takbo ng alon. Hindi ito pangingisda, kundi pagpapahalaga ng sarili.

Noong ako ay bata, pinag-isip ko ang pangingisda bilang isang ritwal ng pagiging malakas—hindi paglalaro, kundi isang algorithm na puno ng pagkikinabigan. Bawat hulmok ay isang sandali ng presensya.

Isang mahinahon na ritwal sa gabi sa ilalim ng dagat—hindi tungkol sa tagumpay, kundi sa pag-asa, pagtitiyaga, at siningaw ng kaligayahan. Tumutok sa bawat hulma bilang dasal.

Noong ako ay isang nagsisimula, natutunan kong ang pangingisda ay hindi lang pag-asa—kundi isang ritwal na binubuo ng dopamine at kahingian. Ang bawat hulmok ay may layunin, at ang tagumpay ay nagsisimula sa isang maliit na taya.

Noong ako'y bata, ang pangingisda ay gulo. Ngayon, ito'y ritwal na nagpapalakas ng dopamine at Zen. Hindi ito tagumpay—kundi pagtitiyaga, ritmo, at kahusayan sa bawat alon.

Isang pagsisikap na hindi tungkol sa panloloko kundi sa pagtitiyaga, himig, at ritwal ng dagat. Nalaman kong ang tunay na tagumpay ay nanggaling sa pagdinig sa tibok ng alon at himig ng mga waves.