Noong una kong pumunta sa dagat, isang simpleng paghuhuli—ngayon ay naging ritwal ng pag-asa at kalinisan. Alam kong hindi ito tsansya, kundi disenyo: bawat hulog ay may layunin at kaligayhan.

Noong bawat ko ay isang simpleng pana, ngayon ay isang ritwal ng paghinga at kalmis. Hindi ito pagtatalo—kundi isang sayaw sa alon, kung saan bawat hulmoy ay nagdadala ng dopamine. Alam mo ang lakas ng pagpili.

Noong ako ay bawat, hindi ko alam ang ritwal. Ngayon, ang pangingisda ay naging sandali ng dopamine at Zen—bawat hulmok ay naging ritwal na may takbo ng alon. Hindi ito pangingisda, kundi pagpapahalaga ng sarili.

Noong ako ay isang nagsisimula, natutunan kong ang pangingisda ay hindi lang pag-asa—kundi isang ritwal na binubuo ng dopamine at kahingian. Ang bawat hulmok ay may layunin, at ang tagumpay ay nagsisimula sa isang maliit na taya.

Noong ako'y bata, ang pangingisda ay gulo. Ngayon, ito'y ritwal na nagpapalakas ng dopamine at Zen. Hindi ito tagumpay—kundi pagtitiyaga, ritmo, at kahusayan sa bawat alon.

Noong una kong pumapang-ala sa pangingisda, hindi ito pagpapalay. Ito ay ritwal na nagdudulot ng dopamine—bawat hagod ay may saysay, budget, at kahinga. Hindi ito tama; ito ay pag-iisip.