Ang Mahinang Laro na Nagsira sa Internet

Hindi ko binibili ang isda. Sinasculpt ko ang katahimikan.

Bawat umaga, nakaupo ako sa ilalim—hindi upang makuha ang isda, kundi upang dginin ang kanyang ritmo. Hindi nagmamali ang dagat—nagmamali ang pagkakaroon. Sa tibok ng Jakarta at mistulong Kyoto, tinignan ko ang isang batang tumawa habang sumisid sa ilaw ng buwan—at naintindihan: ang kasiyahan ay nasa paghihintay, hindi sa pagsakop.

Tawag ko ito bilang ‘Ang Mahinang Laro na Nagsira sa Internet’ dahil nakalimutan natin kung paano maging tahimik. Ang social media ay sumisigaw tungkol sa panalo, ngunit totoo lang ang panalo kapag tahimik—kapag nagpapahinga ka bago maghulog, kapag pinipili mo ang alahas na tandaan ang dagat, hindi ito habulin.

Ang mga manlalaro ay hindi magkakalaban. Sila’y co-authors ng kamahalan. Isang sinabi sakin: ginawa niya ang hulog sa aga—hindi para sa pera, kundi dahil nawalan niya ng barko ng lolo. Isa pang pintor ay gumuhit ng mga coral reef kasama ang luha at tinawag itong panalanging dasal.

Hindi natin kailangan ng mas mataas na antas. Kailangan natin ng higit pang hininga.

Ang RTP? Hindi ito numero—ito’y espasyo sa pagitan ng mga tibok-puso.

Ang RNG? Hindi random—ito’y ritmo ng mga alon na tandaan kung anong isda’y sumayaw bukas.

Hindi ito larong disenyo. Ito’y embroderiya-kultura—sinusugod mo ang mga ritmo mula sa Lagos papunta sa malalim na neon, drawing kulay mula sa lungkot hanggang maging saya. Kumusta ka dito? Paghulog nang mahina? Pahintayin mo na magdesisyon ang dagat.