Ginawa kong isang game na nagdadala ng tadhana sa dagat at liwan—bawat tap ay parang paglalay sa ilalim ng bituin. Hindi ito karaniwang laro; ito ay isang emosyonal na paglalakbay na may kultura at alaala.

Isinulat ng isang London-based na designer na may Japanese na ugali, ang laro na ito ay nagpapalakas ng dopamine sa pamamagitan ng neuro-visual rhythms at Buddhist minimalism. Hindi ito paglalaro—kundi isang ritwal ng paghahanap.

Natutunan kung paano ang dopamine, liwan, at ritmo ay nagpapalit sa bawat paghuli—hindi dahil sa tama, kundi dahil sa tamang oras at pag-iisip. Isang ritual na nagdudulot ng kasiyahan.

Natuklasan ang limang puso ng pangingisda na naglalabas ng dopamine at nagbubukas ng tagumpay sa dagat. Ito ay hindi larong karanasan—kundi ritwal na may kaisipan, ritmo, at pagkakapare-pareho.

Natuklasan kung paano nagpapalabas ang dopamine sa pagsasagwan—hindi dahil sa taliwas, kundi dahil sa disenyo. Ang bawat hulog, kulay, at ritwal ay nagdadala ng malalim na kasiyahan.

Ginawa kong isang larong pangingisda na nag-iimbit ng dopamine sa bawat pagsalpik—hindi lang paglalaro, kundi ritwal na may takip ng hangin, asin, at kaluluwa. Nakakapit sa puso.

Isinulat ko ang larong ito hindi para sa mga pana, kundi para sa pakiramdam—tulad ng hininga sa ilaw ng buwan, at ang pagkakapit sa lihim na kayaman. Ito ay sikolohiya, hindi kalokohan.

Natuklasan kung paano nag-iipon ang dopamine sa pangingisda—hindi pagtitiwala, kundi flow. Ipinakita ko ang ritmo, RDP, at coral visual feedback na nagpapahid ng kasiyahan sa bawat hulmoy.

Ginawa kong isang laro na nag-uugnay sa ritmo ng bituin at dagat—hindi lang pagsasakay ng puntos, kundi paghahanap ng kaluluwa. Bawat talo ay parang awit sa gabi, puno ng emosyon at kultura.