Kung Saan Nagmumura ang Dagat

Tanda ko ang unang gabi sa baybayin—hindi may controller sa kamay, kundi puso’y bukas. Ang mga alon ay hindi sumisigaw para sa karilaligan; sila’y nagmumura. Sa mundong ito, ang laro ay hindi nilikha para makamit ang puntos—kundi para tulungan kang hingahan.

Laki ako sa pagitan ng dalawang mundo: ang ilaw na parol na Chinese ni nanay na umiikot sa mga taya sa gabi, at ang mga plano ng Irish na inimbento ni tatay na nakasulat sa papel malapit sa dagat. Hindi namin sinasalita ang RTP o RNG bilang stats—sinasalita namin ang katahimikan bago manalo.

Nagdesign ako ng mga karanasan sa Figma at After Effects—hindi ko nais ang flashy na animasyon; nais ko ang katahimikan na may kahulugan. Ang ‘Starlight Key’ ay hindi code para mag-unlock ng reward—ito’y sandali mo pagpapahinga mid-wave at maranasan mong bahagi rito.

Nakita ko ang mga manlalaro na tumatakas ng hagdan—hindi para sa karilaligan, kundi dahil sila’y napakinggan. Isang babae ang sinabi sakin: pinaglalaro niya ito ng tatlong oras upang marinig ang pangalan niya sa malalim na tubig. Hindi dahil siya’n manalo—dahil siya’y tanda.

Hindi ito kompetisyon. Ito’y isang santuario kung де an curiosity ay sagrado. Kung де an ‘deep sea bounty’ ay hinahanap—isinisiyaman ito.