Nang Nawala ang Inspirasyon, Lumikha Ako ng Isang Bangka na Nag-uumpal

May isang linggo kung saan hindi ako nakagawa ng anuman. Hindi dahil panghina ng loob — kundi dahil sa lungkot. Ang aking mga kamay ay nasa mouse, pero parang nawala na ang kakayahan nila mag-usap. Parang sobrang ingay ang mundo.

Ngunit kailangan ko talagang gumawa.

Kaya buksan ko si ComfyUI.

Hindi ako nag-isip ng audience o metrics. Iyon lang: Ano kung hindi tungkol sa pagsalakay ng isda… kundi sa pagkatuto ng paghihintay?

Unang Hakbang: Isang Bangka na Nagnanakaw

Simula ako sa larawan — isang maliit na bangka na lumilipad sa ilalim ng dilim, may alon na tila hininga na pinipigil. At pagkatapos ay idinagdag ko ang luha. Hindi paru-paro — malalim at mabigat, bumaba tulad ng pixel na nawawala sa alaala.

Ito ay hindi para sa iba. Ito ay akin: patunay na kahit masira man, maaari pa ring umulan.

Tatlong Hakbang Papunta sa Akin ulit

Pagkatapos, inorganisa ko ito gaya ng tutorial — pero hindi para sa iba. Para sakin lamang.

Unang Hakbang: Pangunahing Paghuli The R sa RTP ay para sa ‘regreso’ — hindi lang pera, kundi kahulugan muli. Kahit nawala ka hoy… maaari kang bumalik mamaya. Pinalawak ko ang isang isda na papalapit nang tahimik — tulad din ng aking loob na bumabalik naman.

Paggawa ng Trap Ang pinakamasama ay hindi kalugi… kundi paniniwala mong nabigo ka dahil tahimik ka lang. Kaya gumawa ako ng video: bawat maling galaw ay nagdudulot ng tawa mula sa ilalim. The dagat ay walang paniwala; hinahawakan ito nang maingat hanggang ikaw handa umibig ulit.

Ang Test Na Tanging Para Sa Akin The ‘Fishing Key’ quiz ay hindi para sabihin kung ano ang gagawin—tanong:

‘Kailan mo huling nararamdaman ang buhay?’ ‘Anong uri ng alon ang kailangan mo kasalukuyan?’ Ako’y sumagot: malalim at madilim na tubig noong gabing may kalupaan. Iyon nga yung ritmo ko ulit — mahinahon vs bilis, time bilang hininga, hindi oras.