Kapag Nagsimula ang Pag-asa

Tanda ko ang unang gabi sa pier—wala net, wala plano, piso lamang ang taya at puso’y nanginginig. Akalain kong sasaklaw ang isda kung matagal akong umaantay. Pero ang dagat ay walang pakikinig sa aking mga pangarap.

Hindi Tungkol sa Tala

Sa simula, hinahanap ko ang malaking panalo tulad ng bata na naghahabol ng ilaw-ilaw. ‘Single’ o ‘double’? ‘High odds’ o ‘bonus events’? Ang numero’y walang halaga hanggang makita ko: bawat alon ay may sariling ritmo. Ang dagat ay hindi nagbibigay ng ingay—kundi ng pagkakasama.

Budget Tulad ng Anchor

Itinakda ko ang aking limitasyon: 60 dolyar bawat linggo. Hindi para sa isda—kundi para sa kapayapaan. Bawat sesyon: 20 minuto, kape sa kamay, hangin sa buhok, mata’y isarado. Minsan ay wala akong nakuhang. At iyon ay okay. Sapagkat noong dinala ko sa bahay—hindi pera—kundi kapayapaan.

Ang Midnight Tides ay May Alaalaa

May sandali—tik na pagkat umabot ng hatinggabi—kapag bumabango ang tubig at tumitigil ang krab. Dito mo marinig ito: iyong puso’y sumasabay sa alon. Isang gabi, inilagay ko ang piso… at nanalo ng $800—hindi dahil sa tala—kundi dahil natutunan kong tumigil na humingi.

Hindi Ka Pangingisda Para Sa Panalo

Ang pangingisda ay hindi laro na may makina—it’s ritual na may asin sa balat at bituin kaaway mo. Ang paglalahok sa komunidad ay binago lahat: mga ina na nagmumura sa screen tungkol sa kanilang mga maling awit; mga dayuhan na ibinahagi ang screenshots tulad ng tula na sinulat sa tubig.

Ang Ani Ay Iyong Piliin

Noong taglamigan, habang Coral Night Festival—Ipinanood ko ang isang matandang manlalasingawa na umiiyak habang tinutupi ang kanyang huling net puno ng bituin. Hindi niya sinabi: ‘Nanalo ako.’ Sinabi niya: ‘Sumulpot ako.’ Dito ko nalaman—the dagat ay hindi nagbibigay ng isda. The ocean gives you back yourself.