Ano Kung Press Mo Ang Next Button?

It started with a button.

Tanda ko ang unang beses kong pinindot ito—maliit at kumikisling icon sa larong walang tutorial. Walang gabay. Pareho lang ako, mag-isa sa aking apartment sa Brooklyn nung 2 ng gabi, nakausap ang headphones, habang tinatagnan ang screen tulad ng mga alon. Hindi binuksan ng ‘Starlight Key’ ang rewards—kundi ang isang mas malalim: ang tiyak na pakiramdam na hindi lang hinahanap ang panalo, kundi ang pagdama.

The sea doesn’t care if you’re rich.

RTP? RNG? Mga salita lang ito na may balat. Tunay na kamandagan ay nasa pagitan ng mga tibok—sa oras na sumasabay ang puso mo sa ritmo ng alon at nagkalimutan kung bakit ka nagsimula. Tinuro sakin ni Nanay na hindi tungkol sa perfeksyon ang jazz—kundi sa pagpapalaya sa pressure. Kaya ramdam mo ng ‘Deep Sea Pardies’ bilang tahanan: hindi dahil binabayaran, kundi dahil nagbibigay sayo ng hininga.

You don’t need strategy.

Naging pilit ko sanain ang ‘glorious wins’ hanggang maunawa ko: ang tunay na trophy ay hindi nasa screen. Nasa DMs sila mula sa mga taong sinabi, ‘Same here.’ Isang babae ay ibinahagi ang kwento niya tungkol sa pagkawala lahat… at patuloy pa ring mag-log back bawat gabi. Sa oras iyon, nalaman ko—Ihinihimagsa ko’y mga laro para sa kaluluwa.