Ang Mahinang Sining ng Pangingisda

Hindi ko hinahanap ang malalaking pangingisda. Inaabot ko ang tahimik bago ang araw, nang ang dagat ay huminga nang malumanay at pilak. Dinaramdam ko ang bigat ng bawat hulihin—hindi bilang panan, kundi bilang ritwal. Ang isda ay hindi lumilipad sa kaguluhan; ito’y umiikot parang alaala na nakasulat sa tubig. Ang aking mga kamay ay gumagalaw nang may layunin. Bawat linya ay hininga na nasa pagkakaibigan at galaw.

Isang beses akong naniniwala na ang kaligayahan ay makikita sa tahimik na lugar—dito kung де isda’y sumisibol parang tula na nakasulat sa malalim na tubig.