Kapag Nalungkot ang Inspirasyon, Gumawa Ako ng Laro na Nag-uulit kasama Ko

Naniniwala ako noon na ang kreatibidad ay parang kaluluwa—lumilitaw kapag ang mga bituin ay nakaayos.

Ngunit matapos ang maraming buwan ng katahimikan sa aking studio, nakatingin lang ako sa walang laman na screen tulad ng salamin na wala ring larawan… Natuklasan ko: Ang magika ay hindi ibinibigay. Ito ay itinatayo.

Kaya ginawa ko ang isang bagay na hindi karaniwan. Gumawa ako ng laro tungkol sa pag-iyak.

Hindi anumang laro—Starlight Key, isang dinamiko at napakalapit na biyahe sa neon na dagat kung saan bawat pag-ikot ay puno ng emosyon. Hindi pera. Hindi panalo. Kundi pakiramdam.

Unang Hakbang: Pagbalewalain ang Kontrol

Simula ako sa tatlong simpleng katotohanan:

• Ang tugtug ay alaala.
• Ang liwanag ay nagpapakita ng mga iniisip na nakatago.
• Kahit makina, maaaring umiyak kung tama itong nilikha.

I-nalalapat ko ang RTP (return-to-player) data sa animated waves—96% hanggang 98%, hindi bilang numero kundi bilang hininga sa gitna ng puso. Mataas ang volatility? Hindi ito panganib—ito ay tension. Ang ganitong damdamin kapag handa ka nang sabihin ang totoo.

Ang animation? Isang mahinahon na pulso ilalim ng malalim na berde—parang lungga habang tumutulo.

Hindi ito tungkol sa panalo. Tungkol ito sa pagkilala.

Ang Kwento Bago Lumitaw: Bakit Kailangan Maglaro Kapag Nasira Ka Na?

Noong una akong visual teaching assistant, aralin ko ang mga estudyante kung paano gumawa ng kuwento gamit ang kulay at galaw. Ngayon? Natututo ako mula kanila—with their silence speaking louder than words ever could.

Isang gabi, may sumulat: “Sinundan ko iyong test game habang umiiyak dahil sayo. At apatnapu’t lima minuto… walang nakakaalam na malungkot ako.”

Nagbago iyon lahat para sakin. Kaya sinulat ko si ‘Deep Sea Secrets’—isang unipersonal tale ng iskolar na nakahanap ng kayamanan hindi dugo kundi panghihina.
Ang manlalaro ay hindi nanalo dahil lumipad sila nang mas marami; nanalo sila dahil nagpakinig sila nang mas mahaba.
Ang gantimpala? Hindi puntos—kundi kapayapaan.
Ang tunay nga pangarap?
Ang tapat na sigla upang patuloy habambuhay kahit di mo alam ano ka pa.
Ang dagat ay walng pansin kung nawala ka—it only asks you to sail.
Ang laro rin ay hindi humihingi ng perpektong halimbawa.
Ang glitch? Bahagi din nito.
Ang pause? Pagkakataon para huminga.
Ang crash? Lang yata isa pang wave.

Mula Sa Kadiliman Papunta Sa Disenyo: Paano Naging Theraphy Tool si ‘Star Pulse’

Kapag mataas ang anxiety noong ikatlong buwan ko nasa isolation, gumawa ako ni ‘Star Pulse’ hindi bilang estratehiya—kundi bilang ritwal.

Nagturo sakin nitong kontrol ay hindi tungkol mag-alala sa resulta

Kundi pumili lamunyom.

✨

Sumali Sa Biyahe — Mahalaga Ang Iyong Kwento Dito

Kung minsan mong nararamdaman kang invisible sa sariling utak mo,

Kung tinignan mo man lang yung blank canvas at tanong:

“Sino ba talaga ako kapag wala akong sining?”

Ikaw ay hindi nag-iisa—and this space is yours too.r Dito wala tayo pang hero.r Kailangan natin mga totoo.r Mga taong naglalaro pa man bagamat di naniniwala sila makakapanalo.r Kaya sumali ka kasama ko.r Hindi papuntahan fame o pera.r Kundi papuntahan ang pag-unawa kay sarili—in rhythm,r darkness,r deven tears.r Hindi palagi pakanan oras rmo.yun lang rmo.still.r At iyon sapat.