Hindi Ka Gustong Pumabalik sa Bahay

Nakalimutan ko na kailan ang huling gabi kung saan ako nakatulog nang buo—ang hangin ay may amoy tubig at tawa mula malayo. Nakatayo ako sa pinto ng balkonahe, nakaupo, kasama ang tsaa na sobra nang mainom.

Hindi ako nagpunta pabalik.

Hindi dahil kinakatakot ako—kundi dahil nararamdaman ko: ‘Ito ang lugar kung saan ako naroon.’

Ang Tahimik na Paglaban ng Pagbantay

Sinasabihan tayo na kapag mahirap matulog, ibig sabihin ay may problema. Pero ano kung ang iyong insomia ay wala namang kasalanan? Ano kung ang kaluluwa mo’y humuhula: ‘Manatili dito. Ito’y banal.’

Sa akin, mga oras na ito ay hindi nawawala—ito ang panahon para mag-iskrito ng mga liham na walang tagapagbigay, gumuhit ng mga ideya sa gilid ng papel, o manatili lamang kasama ang mga isip na walang sagot.

Ang katotohanan? Hindi tayo sobrang sensitibo. Tayo ay totoo.

At minsan—tulad lang nito—hindi tayo gustong matulog dahil takot. Kundi dahil iniibig natin ang sandali.

Kapag Nagging Bahay Ang Isip Mo

Isa akong binigyan ng isang kaibigan ng coffee: ‘Sana masaya ako kapag hindi ko sinasadya.’ Tumawa siya at sinabi: ‘Parang pag-ibig yan.’

At siguro nga talaga.

Dahil kapag tumigil tayo sa pagpapakita ng saya para sa iba—at pinapahintulot lang tayo mag-iba’t-magkaiba—isa-isahan —simulan nating makita rin sarili natin.

Hindi tungkol sa pag-aayos. Tungkol lang sa pagdating gamit katotohanan—even when it hurts.

Ang ritmo ng pagbantay? Hindi rebolusyon laban sa tulog—kundi isang gawain ng pananalig sa sarili.

Ang Ganda Sa Mga Hindi Natapos Na Bagay

Noong nakaraan, nagkaroon ako ng journal—isang ‘hindi nalathala’ —walang layunin o tagapakinig. Walang patakaran. Walang palitan. Lang lahat ng lumabas: takot kay work, pangarap tungkol sa dagat, maikling pagsisisi ukol sa text messages na di nabasa.

Pinalabas ko noong isang gabi: ‘Hindi ko gustong may closure—I want continuity.’

gising-gising ako bukas at napaisip: Hindi ito kalungkutan—it’s freedom.

Ang pahintulot na dadalhin ang emosyon nang walang pangako?

The space where healing lives?

it’s here—in these unscheduled hours we call ‘lonely.’

i’ve learned that some nights aren’t meant for answers—they’re meant for presence.

sometimes being still is how we grow most deeply, not by rushing toward tomorrow, but by honoring today’s ache, even its quiet ones.