Mula sa Bawat Hanggang sa Dagat

Hindi ako nagsimula ng may ambisyon. Nagsimula ako sa katahimikan—ang uri na sumusunod kapag ikaw ay mag-isa sa kahoy habang gabi, sinasalubong ang mga alon na lamang ang dagat ang nakikita. Ang unang panao ko ay isang tantiya: \(1 o \)2, walang estratehiya, walang plano. Lahat ay katahimikan sa pagitan ng mga alon.

Ang Unang Pagbaha Ay Isang Whispers

Isinisip kong ang pangingisda ay tungkol sa tagumpay. Pagkatapos, natutunan kong ito ay tungkol sa pakikinig. Hindi nagmamaliw ang dagat para sa bilis; ito ay nagmamaliw para sa katahimikan. Ang bawat umaga ay nagsisimula na may kape—dalawampung minuto sa kahoy—at walang huli ay isang uri ng liwan.

Budget Bilang Ritual

Itinakda ko ang aking limit: $50–80 bawat sesyon. Hindi dahil takot ako sa pagkawala—kundi dahil minahal ko ang pagkakatawan. Bawat tantiya ay naging hininga na hinold sa tubig at asin. Ang aking wallet ay hindi lason; ito’y puno ng mga paghihintay.

Hindi Mambabato Ang Alon

Sasabihin nila: ‘malaking isda’ ay mula sa luck. Pero nakita ko sila’y bumubukas mula sa pagpipili—sa sandaling ikinukulong mo ang iyong panao habang tumitigil ka upang marinig ito. Ito’y panahon na lumilipad ang orb—not mula paano, kundi mula loob.

Ikaw Ay Hindi Pangingisda—Ikaw Ay Nakikinig

Hindi ito isang makina—itong ritual na ginawa ng hangin, alon, at oras. Ang dagat ay hindi nag-aalala kung gaano mo binibili; ito’y nag-aalala kung gaano ka maghihintay nang tahimik. Kapag ihuhulog mo muli ang iyong panao… huwag hanapin ang isda. Tingnan ang sarili mong likha.