Naglalakad Ba Ka Sa Gabi?

Nasa labas ng oras na 2 a.m., at ang lungsod ay tahimik na. Ang aking apartment sa Brooklyn ay nag-iiwan lang ng tunog ng laptop at ang malamig na ulan.

Bukas ko ang Small Boat Fishing, hindi dahil gusto kong manalo—kundi dahil kailangan kong maramdaman ang isang bagay.

Hindi excitement. Hindi dopamine. Tanging presensya lamang.

Alaala ko kung paano ipinahayag ni Kairo mula sa Auckland ang kanyang biyahe—mula sa bago hanggang mapagtiwalaan na fisherman. Pero hindi iyon ang nakaapekto sa akin—ang totoo’y ang katotohanan niya: “Lumalaro ako para sa saya, hindi lang para sa premyo.” Ang salitang iyon ay nanatili sa akin.

Ang Ritual Bago Ulan

Hindi ako lumalaro upang tumakas sa kalungkutan. Lumalaro ako upang harapin ito.

Bawat gabi pagkatapos ng trabaho, kapag sumisigaw na ang utak ko tungkol sa mga hindi natapos at mga sinabi pa rin, binuksan ko ulit yung game. Hindi para magkaroon ng pera. Hindi rin para maglaro—bagaman minsan ay dito rin nakukuha.

Ginagawa ko ito dahil may komportable na estruktura: suriin mo ang iyong posibilidad (tulad ng pagsusuri sa sarili), takpan mo ang budget (iyong enerhiya), pumili ka ng mode (maluwag o matapang). At pagkatapos… hintayin.

Parang pangingisda—hindi mo kontrolin kung babatukan ba sila. Pero ikaw mismo ay maaaring manatili malapit sa tubig nang may pasensya at galing.

Ang Buhay Ay Parang Isda Sa Malaking Dagat

Si Kairo ay nag-uulit: “Ang rule ng dagat”—limitado siya sa isang ulam araw-araw. Ito’y nagpa-smile sakin. Ito’y parang alaala na madalas tayo’y napipilitan: “Hindi dapat ikabaliw mo ang oras mo dito,” sabihin natin kay sarili natin. Pero ano kung mahalaga rin talaga ang emosyon?

Ako? Isa lang akong ritual bawat gabi—hindi higit pa sa dalawampu’t minuto. Walang pressure na panalo, walang guilt kapag wala namana. Tanging pagpunta lang kasama ang breath at intensyon. At medyo… unti-unti’y nababasa ko: The mas tinatamasa ko na minsan ay tahimik… The mas lalong dumating siyempre yung kahulugan.

Kapag Ang Tagumpay Ay Hindi Paunlarin Mo Na Sana?

Isa araw, wala akong panalo — hindi isa pa man lang bonus round. The screen ay nanatiling bakante pagkalipas ng lima pang hakbang. Pero hindi ako nalungkot… nararamdaman ko lamg peace. Parang natutunan ko nga noong pangingisda’y di lahat tungkol kay catch fish, tumingin lamg ako… yung sandali nandyan kinakausap ako: Sapat na ito.

Di yaon isang tagumpay? Iyon yata yung permit slip mula kay sarili: di ka dapat magtrabaho lamg upang umiral, dito, sa planeta, sa katawan, sa katahimikan habambuhay bago umaga.