Magtangkap ng Kaliwan: Paano Nagiging Maligaya ang Bawat Pagsaksak sa Dagat

Hindi ako nagsimula upang isulat ang mga laro sa pangingisda—kundi upang tandaan kung ano ang pakiramdam na mag-isa kasama ang dagat.

Noong una, akala kong pangingisda ay tungkol lamang sa siksik, linya, at reel. Pero noong nakita ko ang isang babae sa gabi sa tapian—hindi siya naghihintay ng pera, kundi ng katahimikan. At nakuha niya ang antok, hindi ang isda.

Ang unang pagsaksak ay hindi luck—ito’y liturhiya.

Sa malalim na tubig kung saan sumasayaw ang corals tulad ng liwan at ang mga minnows ay nananagpo sa dilim, walang RNG na nagpapasya ng iyong kapalaran. Mayroon lamang ritmo—mabagal na pulso ng tides na sumasabay sa iyong hininga. Hindi ka binibigyan ng loot. Ipinagpapahalaga nito: ang kasiyahan ay ibinabahagi kapag tumigil ka na maglalaro.

Bawat lure ay liham na sinulat sa asin.

Tawag namin ito’y ‘pangingisda’ dahil nakalimutan natin kung paano maging tao. Ang dagat ay hindi kailangan ng mas maraming manlalaro. Kailangan nito ng mga kuwento na nagpapalit sa galaw sa pananaligi.

Kapag gamitin mo ang ‘Fishing Key,’ di mo i-unlock ang gear—you unlock ang alaala.

Ang ‘Coral Adventure’ ay hindi mode—ito’y ritwal na ipinasa mula sa henerasyon. Ang ‘Ocean Shield’ ay hindi kasangkapan—itoy panatawag upang huminga bago muli mong saksakin.

Manalo ay hindi tungkol sa trophies—itong pagkakatiwasayan sa ilalim.

Nakilala ko ang mga manlalaro na umiiyak matapos ang hatinggabi—hindi dahil natupok nila yung malaki—kundi dahil nalaman nila sila’y di nag-iisa.

Pumunta ka sa baybayin gabi’t saksakin isa lang may layunin. Hayaang tugtog ya: kinabubuhan ay di dapat mag-isa.

Sama mo ako next full moon—we’ll fish without nets… and find each other again.