Nang Matapos ang Inspirasyon, Gumawa Ako ng Animasyon na Nagluluhah

Dati, naniniwala ako na kailangan pang maayos at may layunin ang gawaing pang-arte. Pero noong winter ng nakaraan—ikatlong buwan kong nakatitig sa blankong screen—napagtanto ko na kulang ang mas malalim.

Kaya sinubukan ko ang hindi maganda: gumawa ako ng bagay na masama.

Hindi dahil sayo. Dahil gusto ko.

Unang Luha: Isang Loop Na Nagluluhah

Binuksan ko ang ComfyUI at inilagay ang prompt: “isang lilipad na mata na dumadaloy ng luha sa zero gravity.” Walang script. Walang plano. Tanging nararamdaman lang.

Tatlong oras akong nagpapabago ng opacity curve at particle behavior hanggang parang may timbang ang kalungkutan—parang nabubuhay ito sa espasyo.

Hindi ito para sa publiko. Ito ay para sa akin.

At kapag pinalabas iyon nang paulit-ulit nung gabi? Ang luha ay hindi digital—totoo ito.

Bakit Ang Luha Ay Hindi Kapuspos (Ito’y Data)

Tinuruan tayo na itago ang mga raket. Ipauna lamang yung natapos. Pero nung gabing iyon, nakita ko:

• Ang emosyon ay data — bawat paglitaw ng kulay o pagkagulo sa galaw ay katotohanan.
• Ang imperpekto ay permission — kung mararamdaman mo, mararamdaman din nila.
• Process > Product — kapag walang layunin mong maki-impreso, totoo ka lang magawa, at totoo rin magaling.

Noong gabing iyon nagbago lahat. Pumunta ako sa “Maganda ba ‘to?” papuntàng “Totoo ba ‘to?”

Paano Ko Ginagamit Ang Motion Design Bilang Emosyonal na Alkemi Ngayon

Ngayon, aking ginagawa ang mga ritual batay sa katotohanan:

• Umaga: 10 minuto ng libreng animasyon (walang tool kundi Figma + AE). Lang mga hugis nagdance tulad ng emosyon walang salita.
• Hapon: Maikling sketch kung paano nararamdaman ang katawan—mataas na balikat bilang mahigpit na linya; malumanap na hininga bilang maliwanag na alon.
• Gabi: Isa lamang looping piece bawat linggo—palagi’y imperfect—and i-upload namin walang caption maliban isa lamang salita: “ngayon.”

Walng likes kailangan. Lamang presensya. The ito’y hindi performance—it’s prayer through pixels. The algorithm doesn’t care about authenticity—but you do. The moment you stop pretending you have answers… you begin to create them from within, in real time, in real feeling, in real light, as slow as a tear falling through air, down into stillness, down into becoming again.