Mapayapang Pangingisda

Hindi ko inaasam na maging hari sa pangingisda. Kailangan ko lang ng katahimikan. Luma akong nagsimula sa mga patag na lupain ng Iowa, kung saan ang hangin ay tulad ng alaala. Natuklasan ko ang aking unang bangka sa isang rustikong daungan—maliit, tahimik, totoo. Walang sinabi sa akin na habulin ang malalaking tangkap. Natuto akong marinig—sa paraan kung paano hinihinga ang tubig nang walang hulog.

Una, pumingisda ako tulad ng bata: hinuhulog nang walang layunin. Pero noong gabi—sa panahon ng tides—Ito’y nakita ko: ang ritwal ay nasa pagpapahinga sa pagitan ng mga hulog.

Ibinabadyet ko ang $50 tuwing linggo—hindi para manalo, kundi para makaroon. Dalawampung minuto. Isang kape. Isang hulog. Kung walang lumitaw? Mabuti. Sapat na iyon.

Ang totoong taya ay hindi sa odds—kundi sa pagpapakita.

Nakilala ko ang iba na naglalaro nang malakas—hinahabol ang multiplier at sumisigaw sa jaring—but nakaupo ako nang tahimik. Iniiwan ko sila habang tumitigil sila, samantalawa akong dumadaloy nang may kahulugan.

Wala dito na ‘dagat-hari’—hindi doon—kundi loob.