Ang Mahinang Bata at Ang Kasiyahan

Hindi ko inisip na maging mangingisda. Isang tao lang ako na naghinga sa mahabang araw sa Chicago lofts—hanggang sasabihin siya ng dagat.

Unang Pagsalok: Mag-isa sa Gabi

Ang unang bangka ay maliit. Ang unang jala ay thin. Hindi ko alam ang hahanapin—sana lamang ang ritwal ng alon laban sa tanso, ang amoy ng asin hang hangin. Walang sibol. Walang ingay. Pareho lang ako, ang alon, at ang magdamdamin na paghihintay.

Pagbasa sa Tubig

Nakatigil na bilangan ng tagumpay. Nagmula akong pakikinig: paano nagtutuloy ang jala bago mabutas, paano sumasalamin ang buwan sa madilim na tubig tulad ng tinta sa papel.

Ang Budget Na Di Nakaroon

Itinakda ko ang aking limit: isang kape, dalawampung minuto, kalahating dolyar bawat pagsalok. Hindi para sa kita—kundi para sa pagkakasama. Hindi rin ibinibigay ng dagat ang bilis; ibinibigay nito ang katahimikan.

Mga Panahon ng Mahinang Tawa

Mga gabi noong tag-ulan ay naging makabuluhang pagpupulong—iba’y ibinahagi ang kanilang kalungkutan tulad ng tula. Hindi tayo nagmamaliw nang malakas—tinutok natin ang mga mata habang sarado.

Ano Ang Pakiramdam Ng Iyong Huling Pagsalok?

Paraisa ito na tandaan mong hindi ka nag-iisa.

Konklusyon: Ang Ritwal Ay Hindi Ang Paksakop

Hindi mo kailangan manalo nang malaki upang maging mayaman. Pareho lang kang lumabas—may pananampalataya—at hayaan mong tandaan ka ng dagat.