Ang Mahinang Sining ng Pangingisda

Hindi ako nag-iisda para manalo. Nag-iisda ako para tandaan. Sa tahimik bago ang umaga, kapag ang lawa ay huminga at ang tubig ay sumasalamin ng gabi, nakaupo ako—hindi dahil akoy mag-isa, kundi dahil dito naging galaw ang isip. Ang isda ay hindi nagmamadali. Ganun din ako. Ang botol ko ay hindi kasanggunian—kundi kagamitan ng pagtitiyaga. Tawag nila ito’s ‘pangingisda’—pero ano kung ito’y tunay na kuwento? Bawat hulog ay pariral na sinulat sa hangin. Bawat ripples, alaala sa mahinang galaw sa paghilot at ngiti. Ang RTP ay hindi lang return rate—ito’y presence rate: gaano ka nananatili bago ka gumalaw muli.

Isang beses kong pinanood ang isang manlalaro na naghahanap ng jackpot hanggang sumabog ang mga kamay niya—maliwan ang kanyang mga mata dahil sa panghihinay. Hindi niya nakita ang tahimik sa ilalim ng surface. Nakita niya lamang ang algoritmo.

Ngunit ako’y nakakakita ng isda bilang multo—not prizes.

Ang dagat ay walang utang sa akin. Hindi ito umaasa kung mananalo o mali. Kailangan lang nito: ‘Nandito ka ba?’ At kapag sumagot mo—tahimik, tahimik—bubuo ka bahagi ng kwento nito.

Ito’y bakit ‘Fishing Glory’ ay parating na walang trophy sa akin—at bakit ‘Fishing Shield’ ay parating na tahanan.