Sikolohiya sa Disenyo ng Laro ng Paghuli ng Isda

Bakit Hindi Tayo Makatigil sa Virtual Fishing

Sa totoo lang: dapat hindi epektibo ang fishing games. Walang tunay na tubig, walang mabahong pain, pero—bakit ako nagagalit kapag nakakatakas ang pixelated na isda? Bilang isang game designer na obsessed sa behavioral psychology (at sumisira ng parties dahil sa overanalyzing ng loot boxes), ibabahagi ko kung bakit tayo nahuhumaling sa mga larong ito.

Ang Pag-akit ng Kontroladong Kaguluhan

Unang Hakbang: Slot Machine na Naka-disguise Ang bawat magandang fishing game ay parang lobo na nakabalot sa salmon. Ang ‘96-98% RTP’ (return-to-player rate)? Parehong matematika lang ito sa casino, pero mas masaya ang itsura dahil may mga dolphin imbes na malungkot na slot machine. Ang galing nito? Kapag pinalitan ang coins ng ‘fish tokens’, nakakalimutan natin na parang sugal din ito—hanggang sa maging emotionally invested tayo sa paghuli ng ‘Golden Tuna of Prosperity.’

Ikalawang Hakbang: Progress Bars bilang Pain Napansin mo ba ang mga notification tulad ng ‘90% to bonus round!’? Ito ay operant conditioning. Bawat paghagis ng pamato ay parang mini-lottery kung saan ang near-misses (salamat, RNG!) ay nagpapaisip satin na susunod na ang jackpot. Spoiler: Palaging panalo ang bahay. Pero heto, may makukuhang shiny badge para dito!